Bezig met laden

2022-09-23 17:37:48 By : Ms. Snow Hu

Kopieer de link van het artikel

Kein Licht is een vrolijk-pessimistisch stuk over een kernramp, die zorgt voor een heerlijke, ouderwetse Holland Festivalavond.

“Dit is technisch de meeste complexe voorstelling die ik ooit heb gemaakt,” zei de Duitse theatermaker Nicolas Stemann voorafgaand aan de Nederlandse première van Kein Licht, waarvoor hij de handen ineen had geslagen met de Franse componist Philippe Manoury en de Oostenrijkse schrijfster Elfriede Jelinek. Dat de voorstelling in het Muziekgebouw überhaupt van de grond was gekomen, noemde hij een mirakel.

Als Stemann, die met Kein Licht afscheid neemt van het Holland Festival als ‘associated artist’, zich wilde indekken voor een eventueel debacle, was dat overbodig. De caleidoscopische voorstelling, waarin muziek, theater, literatuur, film en hi-tech samenkomen tot een geheel dat goeddeels aan onmiddellijke begrijpelijkheid ontsnapt, maar waar je toch twee uur lang gefascineerd naar zit te kijken en te luisteren, leek geheel op rolletjes te lopen.

Het was een heerlijke, ouderwetse Holland Festivalavond, waarin ver verwijderd van alles wat mainstream is de verwondering van de kunst met een grote K werd gecelebreerd.

Kein Licht is een vierluik over de onverzadigbare behoefte van de mens aan elektriciteit en over de onmacht die behoefte te laten rijmen met de natuur en het klimaat. Jelinek en Manoury laten aan de hand van de ramp in Fukushima het menselijk gestrompel zien en ze winden er geen doekjes om: het wordt niks meer, maar misschien valt er op weg naar de ondergang nog wel wat te lachen, of te genieten van schitterende muziek, op topniveau gespeeld en gezongen.

Het stuk begint met een drone, waarna een Jack Russell het toneel op wordt geleid. Over de drone soleert een trompet, die al snel gezelschap krijgt van de hartverscheurende zangkunsten van het hondje. Zijn vocale bijdragen worden later via live-elektronica gemodificeerd. Het eenzame hondje is een van de overlevenden van de nucleaire ramp in Fukushima. Mannen in witte pakken voeren kernafval af. Daarna ontstaat een absurde dialoog à la Beckett tussen een man en een vrouw, waarin zich een violiste mengt. Ze heeft kaplaarzen aan, die later in de voorstelling hun nut bewijzen.

Achter op het toneel zitten de musici, afgeschermd door spatschermen. Op de achter- en zijwanden worden bewegende zwart-witbeelden van een deinende zee geprojecteerd.

De apotheose in de voorstelling is het moment waarop de kernreactor begint te lekken en de stroom uitvalt. ‘Hallo! Kein Licht!’ roept een stem. Dikke waterstralen zetten het podium blank.

Aan het slot, als de aarde in brand staat, rest nog de vraag ‘wat we hebben geleerd’. Het antwoord zorgt voor een grimlach: ‘Weet ik niet.’

Wat: Kein Licht, Holland Festival Waar: Muziekgebouw Nog te horen: 26 juni

Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles". U kunt ook alleen de sociale content aanzetten: vink hiervoor "Cookies accepteren van sociale media" aan.

Op alle verhalen van Het Parool rust uiteraard copyright. Wil je tekst overnemen of een video(fragment), foto of illustratie gebruiken, mail dan naar copyright@parool .nl. © 2022 DPG Media B.V. - alle rechten voorbehouden